Blog ကိုပစ္ထားတာ အေတာ္ဳကာေနျပီ။ ရန္ကုန္ျပန္ အေတြ့အၾကံဳေလးေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈမရွိေသာသူမ်ားကို သိေစခ်င္လို့ အားလံုးကိုမ်ွေ၀လိုက္ ပါတယ္။
ကြ်န္မ ရန္ကုန္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္၀န္ 22 weeks ပါ။ အေဖက NUH ရဲ့ Recommend Letter ယူလာခဲ့ဆိုလို့ ေလယာဥ္စီးလို့ရေအာင္ ေတာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ Just in case ပါ။ ၁ေယာက္ကိုမွ Silk Air က ကီလို ၃၀ ပဲရတာ။ ဗိုက္နဲ့ ၁ေယာက္ထဲျပန္ရေတာ့ ပါဆယ္ရန္ ေဳကာက္လို့ ဘယ္သူမွမသိၾကပါဘူး။ အရမ္းခင္တဲ့သူေတြပဲသိၾကတာပါ။ စိတ္ဆိုးတဲ့သူေတာင္ရွိေသး။ ကိုယ္လိုျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွ ကို္ယ္ခ်င္းစာလာ မွာပါ။ ဒီကေနသယ္သြားတာအားလံုး 30 KG ပါ။ Silk Air က Immigration ကိုမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး Business Class အေနာက္က Seat ကို Request လုပ္ပါတယ္။ အသြားေကာ၊ အျပန္ေကာ Economy Class ရဲ့ ေရွ့ဆံုး ထိပ္ေထာင့္ကုိရပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ Immigration နဲ့ အရင္ဆံုးေတြ့ရပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့စာရြက္ စာတမ္းေတြကို အဆင္သင့္လုပ္ထားျပီး မွီခိုၿဖင့္ၿပန္လာသူ မ်ားေနရာမွာ တန္းစီပါတယ္။ ကြ်န္မအလွည့္ ေရာက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့စာရြက္စာတမ္း အကုန္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ အကုန္ျပီးသြားေတာ့ ကြ်န္မကို အကုန္ ျပန္ေပးပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ေျပာလိုက္ပါ ေသးတယ္။ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားပါရင္ ေပးခဲ့ပါဦးတဲ့။ ေတာင္းတာ ေပၚတင္ၾကီးေနာ္။ ကြ်န္မရဲ့ စိတ္က အဲဒီလုိလူမ်ိဳးဆို တအားအျမင္ကတ္တာ။ ျပီးျပီလားလို့ ၁ခြန္းေမးၿပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့တာပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျပန္ရင္ဘာမွမၿပည့္စံု ရင္ျပသာနာပဲဆိုၿပီး ေတြးမိပါေသးတယ္။
ရန္ကုန္မွာ စားခ်င္တာေတြစားခဲ့တာ။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္တက္လာတာ။ ကြ်န္မ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဗိုက္မၾကီးခင္ ေပါင္ ၉၀ ေတာင္မရွိ ဘူး။ ကြ်န္မ ထမီ၀တ္ရင္ ၃ေတာင္မိုက္ေလ်ာပဲ ၀တ္တာ။ ရီစရာက စြတ္လို့ပဲ ရတယ္။ ၾကည့္မေကာင္းဘူး။ ၄ေတာင္မိုက္ေလ်ာ့ကလည္း ၁ထည္မွမရွိဘူး ကြ်န္မ ေရႊတိဂံုဘုရား မသြားခင္ အရင္ဆံုး၀တ္ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာLift က မီးမလာလို့ေၿခက်င္ တက္လာခဲ့ရပါေသးတယ္။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာနဲ့ ဘုရားဖူးၿပီးလွည့္ထြက္လာေတာ့ တာ၀န္လို့ လက္ေမာင္းမွာပတ္ထားတဲ့ မိန္းမၾကီး၁ေယာက္က ၀တ္ထားတာ အရမ္းတုိတယ္ေနာ္တဲ့။ ေၾသာ္... ၿပသာနာပဲ။ အရွည္က ေၿခမ်က္စိ နဲ့ဒူးေခါင္းၾကားရွိပါတယ္။ ထမီေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကြ်န္မဗိုက္ၾကီးသည္ေလ ဗိုက္ဖံုးဂါ၀န္ပဲ၀တ္လို့ ရမွာေပါ့လို့ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ လာေၿပာတဲ့သူ၀တ္ထားတာ ကြ်န္မ ထက္ေတာင္တုိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမီပါ။ ကြ်န္မဒီကေနေၿပာခ်င္တာက သူမ်ားကိုလက္ညိဳးမထိုးခင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္အရင္ဆံုးၿပန္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ကိုယ္၀တ္ထားတာ ေၿခမ်က္စိထိဖံုးေနၿပီး အမ်ားကိုၿပန္ေၿပာတဲ့အခါမွလည္း အမ်ားကလည္းကိုယ့္ကိုေလးစားမွာေပါ့။ ကိုယ္ေၿပာတဲ့စကားကိုလည္း လိုက္နာမွာေပါ့။ အခုေတာ့ .... ကြ်န္မမွာဘုရားဖူးၿပီး ၿပန္ထြက္လာတဲ့ ၾကည္ႏူးစိတ္ေလးေတာင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
ကိုယ္တုိင္ ၿပန္တာၿဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့အရာကို စိတ္ၾကိဳက္သယ္လို့ရတယ္ေလ။ Luggage အၾကီး ၁အိတ္၊ စားစရာပံုး ၁ပံုး၊ Computer Bag ၁လံုး ၊ ပါဆယ္ေပးလိုက္လို့ သယ္လာရတဲ့ အိတ္ ၁အိတ္၊ ဟင္း၁အိတ္၊ Hand Bag ၁လံုး အားလံုး ၆မ်ိဳး ေတာင္ေနာ္။ အဲဒါသာၾကည့္ေတာ့ ဗိုက္ၾကီးသည္ သယ္လာရတာ ၆အိတ္ေတာင္။ 35 KG ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ Luggage အၾကီး ၁အိတ္ ႏွင့္ စားစရာပံုး ၁ပံုး ကိုပဲအပ္လုိက္ ေတာ့တယ္။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ အပင္ပန္း ခံၿပီး Hand Carry ပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေတာ္ၾကာ အေဖပိုက္ဆံထပ္ကုန္ေနဦးမယ္။ စိတ္လည္းေတာ္ေတာ္ ညစ္တယ္။ ၿပန္ခါနီး Immigration ကရစ္လိုက္ေသးတယ္။ Immigration မ၀င္ခင္ ဗိုက္ၾကီးေနပါတယ္ဆိုမွကြ်န္မကို Scan ဖတ္လိုက္ေသးတယ္။ ေၾသာ္ ... မၿပန္ခင္ေတာ္ေတာ္ႏွိပ္စက္တာပဲေနာ္။ ဗိုက္ၾကီးနဲ့မို့လို့ေလယာဥ္ေပၚတက္ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ NUH ကစာကိုၿပလိုက္မွ အဆင္ေၿပသြားေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ မတက္ခင္မွာ Scan ဖတ္မယ္ အလုပ္မွာ ဗုိက္နဲ့ဆိုတာသိသြားေတာ့ Scan ဖတ္ရၿခင္းမွ ကင္းေ၀းသြားပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ျပီးၿပီ ေအာင္းေမ့တာ မၿပီးေသးဘူးရွင္။ ေလယာဥ္အ၀င္မွာ ဗိုက္နဲ့မို့လို့ ေလယာဥ္ ေပၚတက္လို့မရဘူးတဲ့။ လက္မွတ္ထိုးၿပီးၿပီလားတဲ့။ ဘာလက္မွတ္မွ ကြ်န္မ မထိုးရေသးပါ။ ကြ်န္မလည္း ၿပီးၿပီေရာဆိုၿပီး ထိုးၿပီးၿပီလို့ေၿပာလိုက္တယ္။ ေၾသာ္ ... စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ရစ္ၾကတာပဲ။
Computer Bag ၁လံုး ၊ ပါဆယ္ေပးလိုက္လို့ သယ္လာရတဲ့ အိတ္ ၁အိတ္၊ ဟင္း၁အိတ္၊ Hand Bag ၁လံုး ကိုအေနာက္ကလူကို အကူအညီ ေတာင္းျပီး အေပၚကို တင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကူတင္ေပးလို့ေတာ္ေသးတယ္။ ေလယာဥ္အဆင္းမွာ အန္လိုက္ေသးတယ္။ ေဘးနားက Singaporean အဘြားၾကီး ၁ေယာက္ ေလယာဥ္မယ္ကို ေခၚေပးတယ္။ ေလယာဥ္က အၿမင့္ၾကီးကေန ေအာက္ကိုဆင္းတဲ့အခါ ၿဖည္းၿဖည္းဆင္းရမယ့္ ဟာကို တအားနိမ့္ဆင္းလိုက္ေတာ့ ကြ်န္မလည္းအန္ေတာ့တာပဲ။ Right time 2:45 PM မွ ဆင္းရမွာ 2:20 PM ေလယာဥ္ဆိုက္တယ္။ ကြ်န္မလည္း ေနာက္ကလူကို အိတ္ခ်ေပးဖို့ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၿပသာနာစတာပဲ။ ပါဆယ္ထည့္လာတဲ့အိတ္ ႏွင့္ Computer Bag ညိွၿပီးေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကြ်န္မကို နာမည္ၾကီး Model ၁ေယာက္ မ်က္ေထာက္နီၾကီးနဲ့ ၾကည့္ေနတယ္။ သူက ကြ်န္မ အေနာက္ကေလ။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ကြ်န္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မ ႏိုင္မွာလဲ။ မ မႏိုင္ဘူးေလ။ မကူညီတဲ့အၿပင္ အဲဒီလိုၿပန္ၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္မလည္း စိတ္ဆိုးလြန္းလို့ ၿပန္ၿပီး မ်က္ေထာက္နီ နဲ့ဘုၾကည့္ ၾကည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေၾသာ္ ... ၿပသာနာ
ကြ်န္မရဲ့အိတ္ေတြကလည္း အေစာၾကီးထြက္လာတယ္။ အိတ္ခ်ဖုိ့အကူအညီေတာင္းေတာ့ မကူညီႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ Trolley ကို ေဘးနားကပ္ၿပီး အိတ္ေတြကိုဆြဲခ်ရေတာ့တယ္။ အိတ္ပ်က္သြားတာက အေရးမၾကီးဘူး။ ဗိုက္ထဲက ကေလးဘာမွမၿဖစ္တာပဲေတာ္ေသးတယ္။ ကြ်န္မ ကေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္သန္ပါတယ္။ အေမက အၾကမ္းပတမ္း ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ ယေန့အခ်ိန္ထိ ဘာမွမၿဖစ္ေသးပါ။
ဒီၾကားထဲကိုယ့္ဟာကိုယ္သယ္လာတာ ေၿပာတဲ့သူရွိေသးတယ္။ ဘာလို့စာအုပ္ေတြအေလးခံၿပီးသယ္လာတာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ေလးေနတာတဲ့။ ကိုယ္ၿပန္တဲ့အခ်ိန္မွသယ္ရတာေလ။ ကြ်န္မက စာဖတ္အရမ္းပါသာနာပါတာ။ ဒီမွာ၀ယ္လို့မရတဲ့ စာအုပ္ေတြသယ္လာတာပါ။ လူေတြရဲ့ပါးစပ္က သူမ်ား Private ကိုေတာ္ေတာ္စပ္စုခ်င္ၾကတာပဲ။ အတင္းေတာ္ေတာ္ေၿပာခ်င္ၾကတာပဲ။ ကိုယ္ထမင္းကိုယ္စား ေနတာ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ပါးစပ္ေပါက္ေလးေတြ ပိတ္ေပးၾကပါ။ Plsssssss ....
ေၾသာ္ ... ေၿပာဖို့ေမ့ေနတာ။ ကြ်န္မကေလးက ေယာက္်ားေလးပါ။ အိမ္နာမည္က MICKEY ပါ။
ရန္ကုန္ၿပန္ေတာ့ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး စားခ်င္တာေတြကို ထိုင္စားေနယံုပဲ။ အေဖကေတာ့ Singapore ကိုမၿပန္ခင္ ေၿပာလိုက္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုရေတာ့မယ္တဲ့။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ Blog ေလးကိုေရာေပါ့။ ကြ်န္မရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္ခြင့္ရလို့ေလ ....
ကြ်န္မ ရန္ကုန္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္၀န္ 22 weeks ပါ။ အေဖက NUH ရဲ့ Recommend Letter ယူလာခဲ့ဆိုလို့ ေလယာဥ္စီးလို့ရေအာင္ ေတာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ Just in case ပါ။ ၁ေယာက္ကိုမွ Silk Air က ကီလို ၃၀ ပဲရတာ။ ဗိုက္နဲ့ ၁ေယာက္ထဲျပန္ရေတာ့ ပါဆယ္ရန္ ေဳကာက္လို့ ဘယ္သူမွမသိၾကပါဘူး။ အရမ္းခင္တဲ့သူေတြပဲသိၾကတာပါ။ စိတ္ဆိုးတဲ့သူေတာင္ရွိေသး။ ကိုယ္လိုျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွ ကို္ယ္ခ်င္းစာလာ မွာပါ။ ဒီကေနသယ္သြားတာအားလံုး 30 KG ပါ။ Silk Air က Immigration ကိုမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး Business Class အေနာက္က Seat ကို Request လုပ္ပါတယ္။ အသြားေကာ၊ အျပန္ေကာ Economy Class ရဲ့ ေရွ့ဆံုး ထိပ္ေထာင့္ကုိရပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ Immigration နဲ့ အရင္ဆံုးေတြ့ရပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့စာရြက္ စာတမ္းေတြကို အဆင္သင့္လုပ္ထားျပီး မွီခိုၿဖင့္ၿပန္လာသူ မ်ားေနရာမွာ တန္းစီပါတယ္။ ကြ်န္မအလွည့္ ေရာက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့စာရြက္စာတမ္း အကုန္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ အကုန္ျပီးသြားေတာ့ ကြ်န္မကို အကုန္ ျပန္ေပးပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ေျပာလိုက္ပါ ေသးတယ္။ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားပါရင္ ေပးခဲ့ပါဦးတဲ့။ ေတာင္းတာ ေပၚတင္ၾကီးေနာ္။ ကြ်န္မရဲ့ စိတ္က အဲဒီလုိလူမ်ိဳးဆို တအားအျမင္ကတ္တာ။ ျပီးျပီလားလို့ ၁ခြန္းေမးၿပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့တာပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျပန္ရင္ဘာမွမၿပည့္စံု ရင္ျပသာနာပဲဆိုၿပီး ေတြးမိပါေသးတယ္။
ရန္ကုန္မွာ စားခ်င္တာေတြစားခဲ့တာ။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္တက္လာတာ။ ကြ်န္မ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဗိုက္မၾကီးခင္ ေပါင္ ၉၀ ေတာင္မရွိ ဘူး။ ကြ်န္မ ထမီ၀တ္ရင္ ၃ေတာင္မိုက္ေလ်ာပဲ ၀တ္တာ။ ရီစရာက စြတ္လို့ပဲ ရတယ္။ ၾကည့္မေကာင္းဘူး။ ၄ေတာင္မိုက္ေလ်ာ့ကလည္း ၁ထည္မွမရွိဘူး ကြ်န္မ ေရႊတိဂံုဘုရား မသြားခင္ အရင္ဆံုး၀တ္ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာLift က မီးမလာလို့ေၿခက်င္ တက္လာခဲ့ရပါေသးတယ္။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာနဲ့ ဘုရားဖူးၿပီးလွည့္ထြက္လာေတာ့ တာ၀န္လို့ လက္ေမာင္းမွာပတ္ထားတဲ့ မိန္းမၾကီး၁ေယာက္က ၀တ္ထားတာ အရမ္းတုိတယ္ေနာ္တဲ့။ ေၾသာ္... ၿပသာနာပဲ။ အရွည္က ေၿခမ်က္စိ နဲ့ဒူးေခါင္းၾကားရွိပါတယ္။ ထမီေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကြ်န္မဗိုက္ၾကီးသည္ေလ ဗိုက္ဖံုးဂါ၀န္ပဲ၀တ္လို့ ရမွာေပါ့လို့ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ လာေၿပာတဲ့သူ၀တ္ထားတာ ကြ်န္မ ထက္ေတာင္တုိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမီပါ။ ကြ်န္မဒီကေနေၿပာခ်င္တာက သူမ်ားကိုလက္ညိဳးမထိုးခင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္အရင္ဆံုးၿပန္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ကိုယ္၀တ္ထားတာ ေၿခမ်က္စိထိဖံုးေနၿပီး အမ်ားကိုၿပန္ေၿပာတဲ့အခါမွလည္း အမ်ားကလည္းကိုယ့္ကိုေလးစားမွာေပါ့။ ကိုယ္ေၿပာတဲ့စကားကိုလည္း လိုက္နာမွာေပါ့။ အခုေတာ့ .... ကြ်န္မမွာဘုရားဖူးၿပီး ၿပန္ထြက္လာတဲ့ ၾကည္ႏူးစိတ္ေလးေတာင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
ကိုယ္တုိင္ ၿပန္တာၿဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့အရာကို စိတ္ၾကိဳက္သယ္လို့ရတယ္ေလ။ Luggage အၾကီး ၁အိတ္၊ စားစရာပံုး ၁ပံုး၊ Computer Bag ၁လံုး ၊ ပါဆယ္ေပးလိုက္လို့ သယ္လာရတဲ့ အိတ္ ၁အိတ္၊ ဟင္း၁အိတ္၊ Hand Bag ၁လံုး အားလံုး ၆မ်ိဳး ေတာင္ေနာ္။ အဲဒါသာၾကည့္ေတာ့ ဗိုက္ၾကီးသည္ သယ္လာရတာ ၆အိတ္ေတာင္။ 35 KG ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ Luggage အၾကီး ၁အိတ္ ႏွင့္ စားစရာပံုး ၁ပံုး ကိုပဲအပ္လုိက္ ေတာ့တယ္။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ အပင္ပန္း ခံၿပီး Hand Carry ပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေတာ္ၾကာ အေဖပိုက္ဆံထပ္ကုန္ေနဦးမယ္။ စိတ္လည္းေတာ္ေတာ္ ညစ္တယ္။ ၿပန္ခါနီး Immigration ကရစ္လိုက္ေသးတယ္။ Immigration မ၀င္ခင္ ဗိုက္ၾကီးေနပါတယ္ဆိုမွကြ်န္မကို Scan ဖတ္လိုက္ေသးတယ္။ ေၾသာ္ ... မၿပန္ခင္ေတာ္ေတာ္ႏွိပ္စက္တာပဲေနာ္။ ဗိုက္ၾကီးနဲ့မို့လို့ေလယာဥ္ေပၚတက္ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ NUH ကစာကိုၿပလိုက္မွ အဆင္ေၿပသြားေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ မတက္ခင္မွာ Scan ဖတ္မယ္ အလုပ္မွာ ဗုိက္နဲ့ဆိုတာသိသြားေတာ့ Scan ဖတ္ရၿခင္းမွ ကင္းေ၀းသြားပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ျပီးၿပီ ေအာင္းေမ့တာ မၿပီးေသးဘူးရွင္။ ေလယာဥ္အ၀င္မွာ ဗိုက္နဲ့မို့လို့ ေလယာဥ္ ေပၚတက္လို့မရဘူးတဲ့။ လက္မွတ္ထိုးၿပီးၿပီလားတဲ့။ ဘာလက္မွတ္မွ ကြ်န္မ မထိုးရေသးပါ။ ကြ်န္မလည္း ၿပီးၿပီေရာဆိုၿပီး ထိုးၿပီးၿပီလို့ေၿပာလိုက္တယ္။ ေၾသာ္ ... စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ရစ္ၾကတာပဲ။
Computer Bag ၁လံုး ၊ ပါဆယ္ေပးလိုက္လို့ သယ္လာရတဲ့ အိတ္ ၁အိတ္၊ ဟင္း၁အိတ္၊ Hand Bag ၁လံုး ကိုအေနာက္ကလူကို အကူအညီ ေတာင္းျပီး အေပၚကို တင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကူတင္ေပးလို့ေတာ္ေသးတယ္။ ေလယာဥ္အဆင္းမွာ အန္လိုက္ေသးတယ္။ ေဘးနားက Singaporean အဘြားၾကီး ၁ေယာက္ ေလယာဥ္မယ္ကို ေခၚေပးတယ္။ ေလယာဥ္က အၿမင့္ၾကီးကေန ေအာက္ကိုဆင္းတဲ့အခါ ၿဖည္းၿဖည္းဆင္းရမယ့္ ဟာကို တအားနိမ့္ဆင္းလိုက္ေတာ့ ကြ်န္မလည္းအန္ေတာ့တာပဲ။ Right time 2:45 PM မွ ဆင္းရမွာ 2:20 PM ေလယာဥ္ဆိုက္တယ္။ ကြ်န္မလည္း ေနာက္ကလူကို အိတ္ခ်ေပးဖို့ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၿပသာနာစတာပဲ။ ပါဆယ္ထည့္လာတဲ့အိတ္ ႏွင့္ Computer Bag ညိွၿပီးေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကြ်န္မကို နာမည္ၾကီး Model ၁ေယာက္ မ်က္ေထာက္နီၾကီးနဲ့ ၾကည့္ေနတယ္။ သူက ကြ်န္မ အေနာက္ကေလ။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ကြ်န္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မ ႏိုင္မွာလဲ။ မ မႏိုင္ဘူးေလ။ မကူညီတဲ့အၿပင္ အဲဒီလိုၿပန္ၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္မလည္း စိတ္ဆိုးလြန္းလို့ ၿပန္ၿပီး မ်က္ေထာက္နီ နဲ့ဘုၾကည့္ ၾကည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေၾသာ္ ... ၿပသာနာ
ကြ်န္မရဲ့အိတ္ေတြကလည္း အေစာၾကီးထြက္လာတယ္။ အိတ္ခ်ဖုိ့အကူအညီေတာင္းေတာ့ မကူညီႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ Trolley ကို ေဘးနားကပ္ၿပီး အိတ္ေတြကိုဆြဲခ်ရေတာ့တယ္။ အိတ္ပ်က္သြားတာက အေရးမၾကီးဘူး။ ဗိုက္ထဲက ကေလးဘာမွမၿဖစ္တာပဲေတာ္ေသးတယ္။ ကြ်န္မ ကေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္သန္ပါတယ္။ အေမက အၾကမ္းပတမ္း ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ ယေန့အခ်ိန္ထိ ဘာမွမၿဖစ္ေသးပါ။
ဒီၾကားထဲကိုယ့္ဟာကိုယ္သယ္လာတာ ေၿပာတဲ့သူရွိေသးတယ္။ ဘာလို့စာအုပ္ေတြအေလးခံၿပီးသယ္လာတာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ေလးေနတာတဲ့။ ကိုယ္ၿပန္တဲ့အခ်ိန္မွသယ္ရတာေလ။ ကြ်န္မက စာဖတ္အရမ္းပါသာနာပါတာ။ ဒီမွာ၀ယ္လို့မရတဲ့ စာအုပ္ေတြသယ္လာတာပါ။ လူေတြရဲ့ပါးစပ္က သူမ်ား Private ကိုေတာ္ေတာ္စပ္စုခ်င္ၾကတာပဲ။ အတင္းေတာ္ေတာ္ေၿပာခ်င္ၾကတာပဲ။ ကိုယ္ထမင္းကိုယ္စား ေနတာ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ပါးစပ္ေပါက္ေလးေတြ ပိတ္ေပးၾကပါ။ Plsssssss ....
ေၾသာ္ ... ေၿပာဖို့ေမ့ေနတာ။ ကြ်န္မကေလးက ေယာက္်ားေလးပါ။ အိမ္နာမည္က MICKEY ပါ။
ရန္ကုန္ၿပန္ေတာ့ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး စားခ်င္တာေတြကို ထိုင္စားေနယံုပဲ။ အေဖကေတာ့ Singapore ကိုမၿပန္ခင္ ေၿပာလိုက္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုရေတာ့မယ္တဲ့။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ Blog ေလးကိုေရာေပါ့။ ကြ်န္မရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္ခြင့္ရလို့ေလ ....
