ကြ်န္မ ကိုယ္၀န္ ၃လေက်ာ္လို့ ၄လထဲမွာပါ။ ဒီမွာ ေမြးၾကရာမွာ ၂မ်ိဳး ၂စားရွိပါတယ္။ ၁ခ်ိဳ့ေတြက ရန္ကုန္ၿပန္ၿပီး ေမြးၾကတယ္။ ၁ခ်ိဳ့က ဒီမွာပဲ ေမြးၾကတယ္။ ေတြ့တဲ့သူတုိင္းက ေမးၾကလြန္းလို့ ေၿဖရတာေမာတယ္။ ဒီကေနပဲ ေၿဖေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မက ဒီမွာပဲေမြးမွာပါ။ ကြ်န္မ Full-Time အလုပ္လဲမလုပ္ပါဘူး။ Part-Time ေတာ့လုပ္ပါတယ္။ Full-Time လုပ္ရင္ ကေလး ၁ခုခု ၿဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္လုိ့ပါ။ ကြ်န္မရဲ့ Professional လမ္းေၾကာင္းက Programmer ပါ။ ၂၀၁၁မွFull-Time အလုပ္ လုပ္မယ္လို့ ဆံုးၿဖတ္ထားပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ေၿပာပါတယ္။ Idleness ၿဖစ္ေနဦးမယ္တဲ့။ အလုပ္ၿပန္စတဲ့အခ်ိန္ က်ေတာ့ အမ်ားတကာထက္ ၂ဆေတာ့ ပိုလုပ္ရမွာေပါ့။ ၂ဆလည္း ပိုပင္ပန္းမွာပါပဲ။ အဓိက အလုပ္ဆက္ မလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက STRESS ဒဏ္ေၾကာင့္ ကေလးပ်က္က်မွာ စိုးရိမ္လို့ပါ။ ကေလးဆိုတာ လိုခ်င္တိုင္းလည္းမရပါဘူး။ ကြ်န္မ အေဖေၿပာသလို ကေလးကလည္း ကို္ယ္တုိ့နဲ့ ကံပါမွ၊ ထုိက္မွလည္းရတာပါ။
ဘာေၾကာင့္အလုပ္မလုပ္ရသလဲ၊ ဒီမွာပဲေမြးရတာလဲဆိုတာ ဒီေနရာကေနအားလံုးကို ကြ်န္မရဲ့ ခံစားခ်က္ေလးကို ရွင္းၿပခ်င္ပါ တယ္။ ကြ်န္မ ေမြးတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္သူမွဒီကိုလာၿပီး မကူပါဘူး။ မထိန္းေပးႏိုင္ပါဘူး။ အေဖက ငယ္ငယ္ထဲက ကို္ယ့္အားကိုယ္ကိုး ႏိုင္ေအာင္ သင္ထားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုခ်ိန္မွာအေဖခဏခဏေၿပာတဲ့စကားေလး၁ခြန္းက "ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ အားေမြးထားပါ" တဲ့။ ဒီမွာေမြးတာ ပိုက္ဆံအရမ္းကုန္ပါတယ္။ဒါေတာင္ NUH မွာၿပလို့။ PR လည္းၿဖစ္ေနလို့။ ၁ခါၿပ ၁လကို ၁၅၀ ၀န္းက်င္။ ဒါ ေတာင္မေမြးရေသးဘူး။ ေမြးၿပီးရင္ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲဆိုတာ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားရဲပါဘူး။ ကြ်န္မတို့ရဲ့ကေလးပဲဟာ။ ပိုက္ဆံ ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ပါေစ။ ပိုက္ဆံရွိေနလို့လဲမဟုတ္ပါဘူး။ အရာအားလံုးထက္ အေကာင္းတကာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ခ်င္တာပါ။ အေဖကိုလည္း ရန္ကုန္ၿပန္ၿပီး ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္ေတြပိုလာမွာ၊ အမ်ိဳးေတြလည္း ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္ပိုလာမွာ၊ ဟိုဖက္ကလည္း ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္ေတြပိုလာမွာကိုလည္း မလိုလားပါဘူး။ ကိုယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ ေယာက်္ားကို ေဘးနားမွာရွိခ်င္တာလည္း ပါတာ ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ Singapore ရဲ့ထံုးစံအတုိင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူတုိင္း ခြင့္၁ခါယူဖို့အေရး အေတာ္ကိုခက္ပါတယ္။
ကြ်န္မ ၄ႏွစ္မွာ အေဖက ပညာေတာ္သင္အေနနဲ့ UK ကိုသြားရတယ္။ ကြ်န္မ ၅တန္းတက္ခါနီးအခ်ိန္က်မွ ၿပန္လာတာ။ အဲဒီ အေတာ္အတြင္းေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြက "နင့္အေဖဘယ္မွာလဲ။ နင္က အေဖမရွိပဲေမြးလာတာမဟုတ္လား" ဆိုၿပီး ကြ်န္မကို အၿမဲတမ္း စကားလံုးေတြနဲ့ထိုးႏွက္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ့ဆို ကြ်န္မကိုဆြဲဆိတ္ၾကတယ္။ ကြ်န္မလက္၂ဖက္လံုးမွာေက်ာင္းကၿပန္လာရင္ ဆိတ္ရာေတြခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းကၿပန္လာတိုင္း ေက်ာင္းေၿပာင္းေပးဖို့ အေမကိုေၿပာရတာလည္းခဏခဏပဲ။ အေမဆို အဲဒီလိုေၿပာ လာရင္ တအားစိတ္ညစ္တာ။ ကြ်န္မ ဒီေက်ာင္းကိုရေအာင္ ခက္ခက္ခဲခဲထားခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေၿပာင္းရမယ္ဆုိအေမလန့္ ေနၿပီ။ အေဖ ၿပန္လာေတာ့ ကြ်န္မ ၁လေလာက္ေနမွ အေဖအနားကပ္တာ။ အေဖၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မမွာ အေဖဆိုၿပီး အေဖကို လာလာ ေခ်ာင္းရတာအေမာ။ ေမြးလာမယ့္ ကေလးကို ကြ်န္မတို့နဲ့ ရင္အုပ္မကြာအၿမဲထားမွာပါ။ ကြ်န္မ ကေလးကို ေမြးၿပီး ၂ဖက္အိမ္မွာ (ရန္ကုန္မွာ)ပစ္ထားၿပီး ပိုက္ဆံ၁ခု အတြက္နဲ့ ဒီကို္ၿပန္ၿပီး အလုပ္လာလုပ္တာလည္း မလိုခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္ကခံစားခဲ့ ရသလို ကြ်န္မကေလးကို အေဖေကာ၊ အေမေကာ၊ မိစံုဖစံုရွိရဲ့ သားနဲ့တနယ္တေက်းမွာ ပစ္ထားတာ မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ေလးကထဲက ႏုနယ္လွတဲ့ ကေလးရဲ့စိတ္ဓာတ္ကို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ေအာင္ မိဘမ်ားက မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကြ်န္မေတာင္ အေမနဲ့ အတူတူေနတာေတာင္ ဒီလို အေၿပာခံခဲ့ရင္ မိစံုဖစံုရွိရဲ့သားနဲ့ ခြဲေနရမယ္ဆိုရင္ စဥ္းစား ၾကည့္ေပါ့ရွင္။ မိစံုဖစံုေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးနဲ့ အဖိုးအဖြားေတြနဲ့ေနခဲ့ ရတဲ့ကေလးကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာမွာ အေတာ္ကြာပါတယ္။ ကြ်န္မ ရွင္းၿပတာထက္ ၁ခ်ိန္လက္ေတြ့မွာ ၿမင္လာမွာပါ။ ကြ်န္မရဲ့ခံစားခ်က္ကို သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။
ကြ်န္မ Singapore မွာဘာေၾကာင့္ေမြးလဲဆိုတာ ...
- ၂ဖက္မိဘကို ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္မပိုေစခ်င္ပါဘူး
- ကေလးကို မိဘနဲ့ ရင္အုပ္မကြာ အတူရွိေနခ်င္ပါတယ္
- အေကာင္းတကာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ေပးခ်င္ပါတယ္
၁ခ်ိဳ့ေတြဆို ကြ်န္မကို ရန္ကုန္မွာပဲ ၿပန္ေမြးဖို့ိကို အတင္းကာေရာ တိုက္တြန္းၾကပါတယ္။ ကြ်န္မေၿပာခ်င္တာက ကြ်န္မတို့ ၂ေယာက္ရဲ့ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္နဲ့ပဲ ဘ၀ကိုၿဖတ္သန္းခြင့္ၿပဳပါ။ ဘ၀ခရီးကို ၂ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကမ္းခ်င္လည္း ၾကမ္းမယ္။ ဒါေတြကိုလည္း ၾကိဳေတြးၿပီးသားပါ။ ဘ၀ခရီးကိုခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္ဆိုတာ
ဘာေၾကာင့္အလုပ္မလုပ္ရသလဲ၊ ဒီမွာပဲေမြးရတာလဲဆိုတာ ဒီေနရာကေနအားလံုးကို ကြ်န္မရဲ့ ခံစားခ်က္ေလးကို ရွင္းၿပခ်င္ပါ တယ္။ ကြ်န္မ ေမြးတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္သူမွဒီကိုလာၿပီး မကူပါဘူး။ မထိန္းေပးႏိုင္ပါဘူး။ အေဖက ငယ္ငယ္ထဲက ကို္ယ့္အားကိုယ္ကိုး ႏိုင္ေအာင္ သင္ထားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုခ်ိန္မွာအေဖခဏခဏေၿပာတဲ့စကားေလး၁ခြန္းက "ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ အားေမြးထားပါ" တဲ့။ ဒီမွာေမြးတာ ပိုက္ဆံအရမ္းကုန္ပါတယ္။ဒါေတာင္ NUH မွာၿပလို့။ PR လည္းၿဖစ္ေနလို့။ ၁ခါၿပ ၁လကို ၁၅၀ ၀န္းက်င္။ ဒါ ေတာင္မေမြးရေသးဘူး။ ေမြးၿပီးရင္ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲဆိုတာ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားရဲပါဘူး။ ကြ်န္မတို့ရဲ့ကေလးပဲဟာ။ ပိုက္ဆံ ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ပါေစ။ ပိုက္ဆံရွိေနလို့လဲမဟုတ္ပါဘူး။ အရာအားလံုးထက္ အေကာင္းတကာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ခ်င္တာပါ။ အေဖကိုလည္း ရန္ကုန္ၿပန္ၿပီး ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္ေတြပိုလာမွာ၊ အမ်ိဳးေတြလည္း ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္ပိုလာမွာ၊ ဟိုဖက္ကလည္း ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္ေတြပိုလာမွာကိုလည္း မလိုလားပါဘူး။ ကိုယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ ေယာက်္ားကို ေဘးနားမွာရွိခ်င္တာလည္း ပါတာ ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ Singapore ရဲ့ထံုးစံအတုိင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူတုိင္း ခြင့္၁ခါယူဖို့အေရး အေတာ္ကိုခက္ပါတယ္။
ကြ်န္မ ၄ႏွစ္မွာ အေဖက ပညာေတာ္သင္အေနနဲ့ UK ကိုသြားရတယ္။ ကြ်န္မ ၅တန္းတက္ခါနီးအခ်ိန္က်မွ ၿပန္လာတာ။ အဲဒီ အေတာ္အတြင္းေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြက "နင့္အေဖဘယ္မွာလဲ။ နင္က အေဖမရွိပဲေမြးလာတာမဟုတ္လား" ဆိုၿပီး ကြ်န္မကို အၿမဲတမ္း စကားလံုးေတြနဲ့ထိုးႏွက္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ့ဆို ကြ်န္မကိုဆြဲဆိတ္ၾကတယ္။ ကြ်န္မလက္၂ဖက္လံုးမွာေက်ာင္းကၿပန္လာရင္ ဆိတ္ရာေတြခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းကၿပန္လာတိုင္း ေက်ာင္းေၿပာင္းေပးဖို့ အေမကိုေၿပာရတာလည္းခဏခဏပဲ။ အေမဆို အဲဒီလိုေၿပာ လာရင္ တအားစိတ္ညစ္တာ။ ကြ်န္မ ဒီေက်ာင္းကိုရေအာင္ ခက္ခက္ခဲခဲထားခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေၿပာင္းရမယ္ဆုိအေမလန့္ ေနၿပီ။ အေဖ ၿပန္လာေတာ့ ကြ်န္မ ၁လေလာက္ေနမွ အေဖအနားကပ္တာ။ အေဖၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မမွာ အေဖဆိုၿပီး အေဖကို လာလာ ေခ်ာင္းရတာအေမာ။ ေမြးလာမယ့္ ကေလးကို ကြ်န္မတို့နဲ့ ရင္အုပ္မကြာအၿမဲထားမွာပါ။ ကြ်န္မ ကေလးကို ေမြးၿပီး ၂ဖက္အိမ္မွာ (ရန္ကုန္မွာ)ပစ္ထားၿပီး ပိုက္ဆံ၁ခု အတြက္နဲ့ ဒီကို္ၿပန္ၿပီး အလုပ္လာလုပ္တာလည္း မလိုခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္ကခံစားခဲ့ ရသလို ကြ်န္မကေလးကို အေဖေကာ၊ အေမေကာ၊ မိစံုဖစံုရွိရဲ့ သားနဲ့တနယ္တေက်းမွာ ပစ္ထားတာ မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ေလးကထဲက ႏုနယ္လွတဲ့ ကေလးရဲ့စိတ္ဓာတ္ကို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ေအာင္ မိဘမ်ားက မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကြ်န္မေတာင္ အေမနဲ့ အတူတူေနတာေတာင္ ဒီလို အေၿပာခံခဲ့ရင္ မိစံုဖစံုရွိရဲ့သားနဲ့ ခြဲေနရမယ္ဆိုရင္ စဥ္းစား ၾကည့္ေပါ့ရွင္။ မိစံုဖစံုေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးနဲ့ အဖိုးအဖြားေတြနဲ့ေနခဲ့ ရတဲ့ကေလးကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာမွာ အေတာ္ကြာပါတယ္။ ကြ်န္မ ရွင္းၿပတာထက္ ၁ခ်ိန္လက္ေတြ့မွာ ၿမင္လာမွာပါ။ ကြ်န္မရဲ့ခံစားခ်က္ကို သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။
ကြ်န္မ Singapore မွာဘာေၾကာင့္ေမြးလဲဆိုတာ ...
- ၂ဖက္မိဘကို ကိုယ္ေၾကာင့္အလုပ္မပိုေစခ်င္ပါဘူး
- ကေလးကို မိဘနဲ့ ရင္အုပ္မကြာ အတူရွိေနခ်င္ပါတယ္
- အေကာင္းတကာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ေပးခ်င္ပါတယ္
၁ခ်ိဳ့ေတြဆို ကြ်န္မကို ရန္ကုန္မွာပဲ ၿပန္ေမြးဖို့ိကို အတင္းကာေရာ တိုက္တြန္းၾကပါတယ္။ ကြ်န္မေၿပာခ်င္တာက ကြ်န္မတို့ ၂ေယာက္ရဲ့ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္နဲ့ပဲ ဘ၀ကိုၿဖတ္သန္းခြင့္ၿပဳပါ။ ဘ၀ခရီးကို ၂ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကမ္းခ်င္လည္း ၾကမ္းမယ္။ ဒါေတြကိုလည္း ၾကိဳေတြးၿပီးသားပါ။ ဘ၀ခရီးကိုခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္ဆိုတာ
ၾကက္သားကို ဆား၊ ဆႏြင္း၊ အခ်ိဳမႈန့္ႏွယ္ၿပီး ၁ညသိပ္ထားပါတယ္။ ၾကာဇံကို ေရစိမ္ထားပါ။ ဆီထည့္္ၿပီး ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴ၊ ဂ်င္း၊ ငရုတ္ပြေၿခာက္ ညက္ညက္ေထာင္းတာႏွင့္ ဆီသတ္ပါတယ္။ ၾကက္သားထည့္ပါတယ္။ ၾကက္သား ဆီၿပန္လာ ေအာင္ေစာင့္ၿပီး ေရထည့္ပါတယ္။ ၾကက္သားႏႈးခါနီး အခ်ိန္က်မွ ၾကာဇံထည့္ပါတယ္။ ေရက်ၿပီး ၾကက္သားေကာ၊ ၾကာဇံေကာ ႏႈးၿပီဆိုလ်င္ ခ်လို့ရပါၿပီ။
ပူတီနံကိုအရြက္ေတြပဲသတ္သတ္ေခြ်ထားပါတယ္။ ၾကက္သြန္ၿဖဴ ၁မႊာ ႏွင့္ ငရုတ္သီးစိမ္းေတာင့္ ၃ေတာင့္ မီးဖုတ္၊ ထန္းလ်က္ခဲ ၁ခဲ၊ မန္က်ည္းမွည့္ အနည္းငယ္၊ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန့္ အားလံုးကိုေရာေထာင္းပါတယ္။
ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီး၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴပါးပါးလွီး၊ ဂ်င္းပါးပါးလွီး ဆီထည့္၊ ႏြမ္းလာၿပီဆိုမွ ဆိတ္သားေၿခာက္ေၾကာ္ ထုတ္ကို ေဖာက္ၿပီး လက္ၿဖင့့္အမြာေလးမ်ားရေအာင္ဖဲ့ထည့္ပါ။ မီးေအးေအးၿဖင့္ ေၾကာ္ပါ။ ခ်ခါနီးၿပီဆိုမွ ငရုတ္ သီးေလးစိပ္ကြဲ ထည့္ပါ။ ၿပီးရင္ဆား၊ အခ်ိဳမႈန့္ထည့္ပါ။ဆိတ္သားေၿခာက္ေၾကာ္ကို ဒီအတုိင္းမစားခ်င္လို့ရွိရင္ အဲဒီလိုလည္း ေၾကာ္လို့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ့လည္း ခ်က္လို့ရ ပါတယ္။ ေနာက္မွ ခ်က္နည္းေရး ၿပေတာ့မယ္ ...